Bir
edebiyat akımı dışında da tutum olarak romantizmi benimseme yetisi olmayanları
dahi romantizmin kollarına itiverecek olan, zaman zaman sularla çevrili
kanallar arasında mahsur ve kapana kıstırılmış gibi hissetmenize yol
açabilecek, yine de eşsizlik hissiyatını bünyenize yaşatabilecek güzelliklere
sahip, Thomas Mann’ın kutsal bir mersiye tadındaki Venedik’te Ölüm’ü uğruna
atfettiği bir şehir Venedik. Turistik destinasyon açısından popülerliğini her
daim korumuş olan bu nadide şehri keşfetmeden İtalya sınırlarından çıkmak
şüphesiz büyük bir kayıp olacaktır.
İtalya’nın
kuzey doğusunda konumlanan bu eşi benzeri olmayan şehir, kanallarla birbirinden
ayrılmış ve zenginlik konusunda dünyanın birçok şehriyle yarışabilecek
nitelikteki çeşitli köprülerle birbirine bağlanarak karadan uzak olma mefhumunu
insana yaşatma konusunda fazlasıyla cüretkar bir tavır sergiliyor. 118 adacık
üzerine kurulu bu şehir, Unesco’nun Dünya Miras Listesi’nde yer almaktan da
geri kalmıyor.
Fazla
destansı oldu değil mi? :)
Venedik
topraklarına ayak basmak için kullanabileceğiniz en sağlıklı yöntemlerden biri
Trenitalia ile yapacağınız yolculuk olacaktır. Zira havaalanında yaşama lüksüne
sahip olmadığınız duyguları hem daha nostaljik bir şekilde trenle yaşama
zevkine varabilir hem de karşınıza ilk çıkan sahnenin etkileyiciliğinde
kendinizi kaybedebilirsiniz. Karşılaştığınız bu ilk görüntü Santa Lucia Tren
İstasyonu’na ayak basar basmaz gün batımıyla da karşılaşma ihtimaliniz varsa
tatlı bir hissiyata varan heyecana doğru raks etmeye başladığınızın resmi
oluyor. Vaporetto’ların kulağınıza şehrin ritmini fısıldayan sesleri,
kalabalığın bir an önce keşfe çıkmak için yüzlerinde beliren tatlı telaşı
içinizi kaplayıveriyor o anda. Vaporetto’larla seyahat edebileceğiniz
gerçeğinin en güzel yanı şehrin herhangi bir noktasına bu vaporetto’lar
sayesinde dilediğiniz şekilde gidebiliyor olmanız ve bu esnada da yaşadığınız
güzelliğin tadını rahatça çıkarabiliyor olmanız.
Zahmetli yanı ise bu minik
vapurcukların bütün bu duraklar arasında tam bir zikzak anlayışıyla duruyor
olması. Bir noktadan sonra artık her yer tanıdık gelmeye başladığı için canınız
bir tık sıkılabiliyor. Yine de taksiler oldukça fahiş fiyatlarda olduğu için bu
vaporetto’lar daha makul bir seçim teşkil etmekle birlikte diğer turistlerle de
tanışmak için güzel bir fırsata dönüşüveriyor. Ama ben kalantor insanım ve öyle
lüksümden falan da ödün veremem diyenlerdenseniz alışılagelenlerden bir hayli
farklı olan bu taksilerden de faydalanabilirsiniz. Floransa’nın içi bayık
aurasından çıkan bizler için Venedik’in ilk görünümü ilaç gibi gelmişti resmen
:)
Konu para
mevzuundan açılmışken Venedik konumu dolayısıyla ve ulaşımın zahmetli olması
nedeniyle diğer Avrupa kentlerindeki gibi çok fazla hostele ev sahipliği
yapmıyor. Bunun yerine çoğunlukla tercih edilen otellerin yanı sıra kanallara
yakın mesafede inşa edilmiş yapılarda konaklamak da bir seçenek olabiliyor.
Daha farklı bir deneyim yaşamak isterseniz yatta kalma seçeneğini gibi
alternatifler de karşınıza çıkabiliyor. Hem maddi kaygılardan ötürü hem de
farklı ülkelerden gelen insanlarda tanışmanın verdiği cezbedici anlayış
nedeniyle kardeşim (Seda) ve ben tercihimizi hostelden yana kullandık. Sunny
Terrace adlı bu hostel şehir merkezine biraz uzak bir konumda yer almakla
birlikte Venedik’te bulunduğumuz tarihlerde resmen hayalet hostel tadındaydı.
Her şeyin creepy gelmesi bizi biraz rahatsız etse de adının hakkını verircesine
şehrin bulunduğu kısmı ayaklarınızın altına seren şahane bir manzarası vardı.
Hatta bu tip yapılarda kalmayı tercih ederseniz alışverişinizi yapıp küçük
çaplı bir barbekü partisi bile yapabilme olanağınız olabiliyor. Bizzat gördük
ondan diyorum :) Konaklama ile ilgili ve genel olarak en dikkat çekici olumsuz
nokta ise ciddi anlamda sivrisinek saldırısına maruz kalabilme şansınızın çok
yüksek olması. Gitmeden sivrisinek savarvari bir spreyin alınması yapılacak en
akıllıca hareket olacaktır. Zira bu durum Milano gibi ülkenin diğer şehirlerinde
de baş gösterebiliyor.
Floransa,
Milano ve Roma gibi İtalya’nın en fazla rağbet gören şehirlerini gezmiş biri
olarak gastronomik anlamda sizi çok farklı şeylerin beklediğini vadedemem.
Adım başı karşılaşma ihtimalinizin olasılık bilimini dahi küstürecek cinsten
olan Ristorante Pizzeria’ların varlığı kilo almama lüksünüzün olmadığının birer
kanıtı gibi adeta. Aloe vera gibi sıra dışı aromalarla kotarılan dondurmalardan
tutun da daha klasik tatlar olan limon, çilek, fıstık aromalı gelato’larla
hasbıhal etmenin özellikle yaz aylarında seyahat programını gerçekleştiren
kişiler için faydalı olacağını düşünüyorum.
Özellikle zamanınız kısıtlıysa ve
gerçekten memnuniyet duyarak ayrılmak istediğiniz bir restorana ihtiyacınız
varsa lokasyon açısından pek merkezi olmasa da Trattoria ai Cacciatori adlı
restoranı sizlere önermek isterim. Zaten St. Marco’da muhakkak bir şeyler
tadacağınız için kendinizi turistten ziyade gezgin olarak hissetmenizi
sağlayabilecek duraklardan biri burası. Giudecca
adasında konumlanan, vaporetto’ları kullanmak suretiyle Palanca durağında indiğinizde
hemen sizi karşılayan ve kalabalıklardan uzak inzivaya çekilebileceğiniz bu restoran,
inanılmaz güler yüzlü ve yardımcı olduklarını düşündüğüm personelleri
bünyesinde bulunduran, inanılmaz lezzetli makarnalar (özellikle ev yapımı kalın
hamurlu makarnaları tercih ederseniz gastronomik bir orgazma ulaşabilirsiniz)
ve lazanyalar yapan saklı bir cennet gibi. Hilton’a çok yakın mesafede olduğu
için olur da o bölgede kalırsanız aklınızda bulunsun.
Şarapseverler için en
doğru seçim olan ülkelerden biri olan İtalya’nın diğer birçok kentinde olduğu
gibi restoranların ev sahipliğini yaptığı kırmızı, beyaz ve blush gibi envai
şarabın mevcudiyeti Venedik’teki restoranlarda da kendine yer buluyor. Biz
tercihimizi blush’tan yana kullandık ve o kadar leziz bir şarabı İtalya
sınırları içerisinde bir daha tadamadık maalesef. Adını hatırlayamamam ise büyük
handikap. Hatta biraz dedikodu yapalım mı? :) Enfes yemeğimizi yerken yan
masadaki bir çiftin gözlerini süze süze bariz bir şekilde dedikodumuzu yapması
da baya salakçaydı. İtalyanca konuşmalarına rağmen vücut dillerinden bunu çok
rahat anlayabiliyorduk. İnsanlar tuhaf gerçekten :)
Fakat garsonlar çok
ilgililerdi ne yalan söyleyeyim. Türkiye’den geldiğimizi söylediğimizde baya şaşırdılar ve
gözlemlediğimize göre bize bir tık daha fazla ilgi gösterdiler. Bir turist
olarak bunu size hissettirebilmeleri önemli gerçekten. Bunun yanı sıra Venedikli
işletmecilerin eli yüzü düzgün, ortalama herhangi bir restorana girdiğinizde
yemek sonrası mutlaka likör ikramında bulunmak gibi bir gelenekleri mevcut.
Özellikle çok popüler olan limoncello, mirto gibi likörleri tatmadan ülkeye dönüş
yapmanız neredeyse imkansız gibi. Zaten bu restoran bazında konuşacak olursak
İtalya seyahatimiz süresince en kibar garsonlarla burada karşılaştık
diyebilirim çünkü İtalyan insanı olabildiğince kaba. Bize denk gelenlerin %95’i
de böyleydi gerçekten. Mübalağa etmiyorum. Her neyse. Bu likörlerin yanı sıra
amaro ve amaretto gibi likörler de turistler tarafından en çok rağbet edilen alkoller arasında yerlerini alıyor. Alkolden
söz açılmışken Aperol Aperitivo’yu bu listeye eklemesek olmaz. Adı üzerinde
aperatif alkol niteliğinde olan bu alkol, yemek öncesi iştahı kabartması
açısından en çok tercih edilen içecekler arasında kendine yer bulmakta zorluk
çekmiyor. Ama bana sorarsanız çok da bayıldığım bir şey değil normalde de.
Herhangi bir restoranda 2 kişilik doyurucu bir yemek yemeniz için ödemeniz
gereken bedel genellikle kişi başı 25-30 Euro civarında oluyor. Lüks
parametrenize göre değişkenlik gösterebilecek bu meblağ, diğer ülkelere nazaran
popülaritenin de vermiş olduğu yetkiye dayanarak nispeten daha fahiş
olabiliyor. Cafe ve restoranlar söz konusu olduğunda ilk akla gelen, St.
Marco’nun en önemli sembollerinden biri olan Café Florian, sırf etkileyici
kıyafetleriyle sizlere hizmet eden garsonları yüzünden bile görülüp bir
espresso içmeye değecek cinsten bir yer. Fiyatlar Venedik’in genelinde olduğu
gibi pek cüzi miktarda değil açıkçası. Yine de oraya kadar gitmişken bir kahve
içip soluklanıp "oh, dünya varmış" demeden geri dönmek pek akıl karı
olmayacaktır.
Turistik
hareketlere girişmek istiyorsanız soluklanacağınız ilk durak kesinlikle Piazza
San Marco (San Marco Meydanı) olmalı. San Marco Bazilikası, Sansavino
Kütüphanesi, her Avrupa kentinin olmazsa olmazı Saat Kulesi gibi en fazla
rağbet gören tarihi yapıları görebilme şansınız olacaktır. Ve yine çok da uzak
bir mesafede konumlanmayan Venedik’in belki de en ünlü köprüsü olan Ponte di
Rialto’yu (Rialto Köprüsü) da yine çok ciddi bir zaman harcamaksızın görme ve
deneyimleme olanağınız olacaktır. Şanssız olmalıyız ki mevzu bahis bu köprü
İtalya seyahatimiz esnasında da birçok kez karşılaştığımız restorasyon sorunundan
nasibini almıştı. Hevesimiz birazcık kırılsa da Venedik tam bir köprüler geçidi
olduğu için bu sorun üzerinde pek durmadık. Adım başı köprüye rastlamanız işten
bile değil zira.
Venedik’in
en büyük kilit noktası olan köprülere değinmişken Ponte dei Sospiri’den yani
Ahlar Köprüsü’nden bahsetmesek olmaz. Eski esirlerin idam edilmeden ya da
mahkûm edilmeden önce gördükleri en son manzara olma özelliğini taşıyan bu
köprünün mimari yapısı söz konusu esirlerin yaşadığı hissiyatla bir nebze olsun
bağ kurabilmenizi sağlıyor gerçekten. Köprünün Lord Byron tarafından verilen
mevcut adındaki iç çekme, ah etme gibi anlamlara gelen "sospiri"
ifadesinin ne kadar da manidar olduğunu anlayabiliyorsunuz. Hatta Venedik’te
Ölüm daha çok sanatçı buhranlarının kompleks çıkmazını yansıtsa da bana
kitaptan bazı cümleleri tam da köprünün üzerindeyken hatırlattı. Hep bir
olmamışlığı, sıkıntılı halet-i ruhiyeyi kafanıza balyoz gibi indiren cinsten
bir etkiye sahip bu yapı.
Fakat insan kalabalığı, güneşli bir gün bu hislerden
hemen kurtulmanızı sağlıyor. Yaygın inanışa göre de sevgililerin gün batımı
esnasında köprünün altında öpüşmeleri sonsuza kadar birlikte olacaklarına
rivayet ediliyor. Ne kadar doğru olup olmadığını yaşayıp görmek lazım fakat
romantizmden daha ziyade bana burukluk hissiyatını yaşattı çoğu zaman Venedik.
Venedik’e
kadar gelmişken gondol sefası yapmadan dönmeden olmaz deyip şehrin birçok
noktasından hizmet veren gondollardan birine atıverdik kendimizi. Yine Rialto
Köprüsü’ne oldukça yakın bir kısımdan startını verdiğimiz tur için 80 Euro
ödedik. Ve öğrendiğimize göre en fazla 5 kişilik gruplar halinde yine aynı
fiyat karşılığında yarım saat süresince bu turları gerçekleştirebiliyorsunuz.
Fakat ben daha fazla zevk alınabileceği kanısına vardığımdan en fazla ikişerli
gruplar halinde bu deneyimi yaşamanızı tavsiye ederim. Sevgilisiyle gidenler
için biçilmiş kaftan olduğunu söylememe gerek yoktur herhalde. Şehrin
kalabalığından bir anlık da olsa uzaklaşıp daha net bir şekilde Venedik’le
kendinizi bütünleştirme şansı veriyor bu gondol turları.
Hatta diğer
gondollarda bulunan insanlarla karşılaştıkça minik sohbetler yapma ve şansınız
yaver giderse güler yüzlü bir gondolcu beyefendiye denk gelirseniz gülmekten
karnınıza ağrılar girerek bu hoş turu sonlandırabilirsiniz. Bahsi geçen bu
gondolcu beyefendiler aynı zamanda önünden geçtiğiniz yapılar hakkında küçük
bilgiler de vermekten geri kalmıyor. Bize baya kafa bir gondolcu arkadaş denk
geldi aslında. Hatta kendilerine bu işi yaparken "barcarolle"
haricinde özellikle söyledikleri bir şarkıları olup olmadığını sorduğumda tam
bir Avrupalı statikliğiyle onun için şu kadar ödeme yapmanız gerekiyor
minvalinde açıklamalar yaptı.
Gondol turu fazla turistik bir aktivite olsa da
Venedik’te yapılacaklar listesine kesinlikle eklenmeli! Ama siz ödemeyi
yaptıktan sonra anında Ciao, Ciao diyebilirler hadi artık gidin diye. Bizim buradaki
şark kurnazlığının Avrupa versiyonu. Ona takılmayın pek :) Bir de muhakkak
pazarlık yapmayı deneyin. O konuda biraz boşluğumuza denk geldi bizim. Artık
bir dahakine :)
Venedik
söz konusu olduğunda envai çeşit, olağanüstü tasarımlı, rengârenk, cıvıl cıvıl
maskelerden bahsetmemek olmaz. Aralarında uçurum olduğunu fark etmekte pek de
zorlanmayacağınız fiyat aralığında bulunan bu maskeler, hem anı mahiyetinde
satın almak isteyeceğiniz hem de daha artistik amaçlara hizmet etmesini isteyebileceğiniz
cinsten versiyonlarıyla birlikte ciddi bir seçenek sunuyor. Ama etiketteki
ibarelere dikkat etmekte fayda var. Çünkü çok ucuz maliyetli ürünün "Made
in China" ibaresi taşıması muhtemel. 3 Euro ila 1000 Euro arasında değişen
fiyatlarda bulabileceğiniz bu maskeleri zamanlama konusunda bir sorununuz
olmaması halinde Venedik Karnavalı’nda kullanarak arz-ı endam edebilirsiniz. Bu
meşhur maskeleri uygun kıyafetlerle kombin edip insanların dikkatini çekmek
isteyen birçok sokak sanatçısıyla da özellikle St. Marco meydanında
karşılaşabilirsiniz.
Vatikan’ın
dominant etkisini İtalya’nın tıpkı diğer şehirlerinde olduğu gibi Venedik
sokaklarında da görebiliyorsunuz. Kilise ve katedral gibi mabetlere
girebilmeniz için "dress code" kurallarına uymak zorunda
kalabiliyorsunuz. Konservatif bir Hıristiyan’la es kaza karşılaşırsanız
fazlasıyla katı olabileceğini göz önünde bulundurmanızda fayda var. Biz mesela
böyle bir tiple karşılaştık. Bu yüzden konservatif insanları gerçekten
sevmediğimi bir kez daha fark ettim. Ve yobazlığın hiçbir şekilde kültürü ya da
dini olmadığına bu vesileyle bir kez daha kanaat getirdim. Bence insanlar mabet
yerlerine (her dine özgü olanlardan bahsediyorum elbette) çok da abartmadıkları
sürece diledikleri kıyafetlerle girebilmeliler.
Bunu saygısızlık olarak addeden kafayı gerçekten
anlamsız buluyorum. Sadece mimari kaygılarla da insanlar katedralleri, camileri,
kiliseleri ziyaret edebilmeliler. Kimseden nüdizmin neferi olmasını
beklemiyorum ama bu kadar katı ve konservatif olmanın da bir esprisi yok
gerçekten. Hatta St. Marco’ya geçmeden önce yaşlı bir İtalyan’la bu yüzden
münakaşa yaşadım diyebilirim. Şortuma gözlerini dikmiş bir şekilde –ki orası onun
bakış açısına göre bir mabet niteliği dahi taşımıyor- İtalyanca bir şeyler
geveleyip duruyordu ağzında. İngilizce iletişime geçmeye çalıştım fakat hiçbir
şekilde anlaşamadık. Daha sonra yanında bulunan başka bir beyefendiye derdinin
ne olduğunu sorduğumda aldırma ona kendisi delidir şeklinde yanıt verdi :) Muhtemelen
nahoş şeyler söylediği için böyle bir yanıt verme ihtiyacı duydu. Ağustos
ayında sıcağın ortasında ne giymemi bekliyordu acaba gerçekten merak ediyorum
:) Konumuza geri dönecek olursak hem turist olarak hem de lokal olarak keşfetme
şansınızın olduğu bu şehir, kaybolmaktan büyük keyif alan bünyeler için
birebir. Tam bir labirent anlayışıyla kurulmuş, eskiden denizcilikle günümüzde
ise nispeten romantizmle anılan bu sular altında kalmakta beis görmeyen şehir,
sokaklarında kaybolmak üzere kucağını açmış sizleri bekliyor. Bütün yollar
Roma’ya çıksa da Venedik’teki sokaklar müthiş bir levhalandırma sistemi
sayesinde muhakkak St. Marco’ya ya da Gallerie dell’Accademia’ya çıkıyor.
Minicik bir yön duygunuzun olması bile böyle bir deneyimi yaşamanız için
yeterli.
Bana
kalırsa Venedik için ayrılacak zaman dilimi en fazla 2 gün olmalı. İlk gün
eşsizliğiyle insanı büyülese de mahsur kalmış olma mefhumunu ileriki günlerde
yaşatabilir diye düşünüyorum ki bu pek bana göre değil açıkçası.
Çoğunlukla
Floransa, Milano ve Roma gibi güzergahların arasına eklenen bu eşsiz şehir,
sırf uğruna yazılan kitapların etkisini dokunarak, hissederek yaşamak adına bile
görülmeye değecek nitelikte bir destinasyon. Thomas Mann’ın da dediği gibi:
"Çünkü insan insanı, hakkında bir yargıda bulunamadığı sürece sever,
yüceltir; özlem, eksik tanımanın bir sonucudur." Belki de iz bıraktığımız
şehirler de bu cümleye dâhil edilebilir. Kim bilir?
Minik not: İtalyanları gömüp durdum yukarıdaki söylemlerimde ama bozuk bir food machine'den su almamız için bize yardımcı olmaya çalışan dünyalar tatlısı bir kadınla tanıştık. Fakat dil handikabı nedeniyle iletişime geçemedik bir türlü maalesef zira o İngilizce ve Fransızca kontak kuramıyordu biz ise İtalyanca :) Yine de nezaketin lisanı olmuyor tabii. Öperim buralardan kendisini! :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder